تشنه ام تشنه ولی آب گوارایم نیست

بین این قوم کسی تشنه ی آقایم نیست

هیچ کس نیست که سرگرم تماشایم نیست

نفسم مانده و جانی به سر و پایم نیست

من که شرمنده ام ای تشنه به اندازه ی شهر

چشم بر راه توام بر سر ِ دروازه يِ شهر

یک نفر بودم و یک شهر مرا زخم زدند

یک تن امّا همه از رسم و وفا زخم زدند

بی کس ام دیده ولی در همه جا زخم زدند

سنگ آورده و از بام و هوا زخم زدند

زخم بر من زده و کرده تماشا کوفه

امتحان کرده نوک نیزه ی خود را کوفه

تیری آماده شد و با بدنم تمرین کرد

تیغه ای ساخته شد، روی تنم تمرین کرد

پنجه ای سرزده با پیروهنم تمرین کرد

سنگ انداز ببین با دهنم تمرین کرد

خواستم تا بپرم از بدنم بال افتاد

کارم آخر به تهِ گودی گودال افتاد

آنکه دیروز نظر بر نظرم می انداخت

دیدی امروز چه خون بر جگرم می انداخت

چوب آتش زده از دور و برم می انداخت

شاخه ي شعله ور و نخل سرم می انداخت

دست من بند زده، موی مرا می سوزاند

دستگرمی سر ِگیسوی مرا می سوزاند

وای اگر یک نفر اینجا تک و تنها گردد

آنقدر داغ ببیند که قدش تا گردد

بعد، از دشنه و سر نیزه محیّا گردد

آنقدر زخم زنندش که معمّا گردد

به سرم آمده و باز همان خواهد شد

رسم این است و سرم سهم سنان خواهد شد

رسم این است که اوّل پر او می ریزند

بعد از او دور و بر پیکر او می ریزند

بعد با خنجر خود بر سر او می ریزند

بعد از آن هم به سر خواهر او می ریزند

آخرش هم همه بر روی تنش می کوبند

نعل تازه زده و بر بدنش می کوبند

حضرت مسلم بن عقیل(ع)

تصویر ماه را کسی از چاه می کشد

شب رو به کوفه می کند و آه می کشد

سمت وقوع فاجعه‌ای تازه پا گذاشت

مرد غریبه ای که به دروازه پا گذاشت

افتاد ماه روی زمین و جنازه شد

تاریخ زخم کهنه اش انگار تازه شد

این سوگ بادهاست که هی زوزه می‌کشند

در شهر، گرگ‌ها به زمین پوزه می کشند

حالا دوباره کوفه سراسر کبود شد

پهلوی نخل های تناور کبود شد

تو می رسی و فاجعه آغاز می شود

درهای دوزخ از همه سو باز می شود

بیهوده است موعظه در گوش مرده ها

این شهر، خواب رفته در آغوش مرده ها

در گوش، با صدای تو انگشت می کنند

فریاد می زنی و به تو پشت می کنند

افکار مرده در سرشان خاک می خورد

در خانه اند و خنجرشان خاک می خورد

در دستشان چه هست به جز چند مشتِ سنگ

رد می‌شوی و پاسخ تو سنگ پشت سنگ

رد می شوی و پنجره ها بسته می شوند

سمت سکوت حنجره ها بسته می شوند

ماندی کسی ندید تو را کوفه کور شد

شب، خانه کرد و شهر پُر از بوف کور شد

روی تن تو این‌ همه کرکس چه می کنند

با تو سرانِ خشک مقدس چه می کنند

حالا که از مبارزه پرهیز کرده اند

خنجر برای کشتن تو تیز کرده اند

شب می‌شود تو می رسی و ماه می رود

در آسمان کوفه سَرَت راه می رود

تصویر ماه را کسی از چاه می کشد

شب رو به کوفه می کند و آه می کشد

كاش از آمدن كوفه حذر مي كردي
از پي دفع خطر ترك سفر مي كردي
زير شمشيرم و از پرده دل مي گويم
كاش آهنگ سفر جاي دگر مي كردي
چاك مي كرد به تن پيرهن صبر ايوب
گر از اين شهر پر از فتنه گذر ميكردي
آب در دست من آغشته به خون مي گردد
كاش مي ديدي و احساس خطر مي كردي
روز پيش نظرت تيره تر از شب مي شد
گر بر احوال من خسته نظر مي كردي
پاره پاره بدنم گر ز ستم مي ديدي
جاري از ديده خود خون جگر مي كردي
قبل از آني كه شود كشته جوانت اي كاش
ديده را محو تماشاي پسر مي كردي
كاش از واقعه حرمله و تير و گلو
مادر غمزده اش را تو خبر مي كردي
ذكر روز و شب ((ژوليده)) بود بهر تو اين
كاش از آمدن كوفه حذر ميكردي

آقا سلام می دهم از جان و دل به تو

تا این که بشنوم «وَ علیک السّلام» را

آقا کمی اجازه بده درد دل کنم

امّا خودت بگو که بگویم کدام را؟!

کوچه به کوچه می روم و گریه می کنم

از دست بی وفایی این نانجیب ها

گفتم بیا به کوفه پشیمان شدم حسین

کوفه میا امام غریب قریب ها!

این مردمی که بنده ی دینار و درهمند

یک یک تمام بیعتشان را شکسته اند

این نان به نرخ روز خوران قسم فروش

دست مرا ز حیله و نیرنگ بسته اند

تّجار کوفه فکر ادای نماز شکر

از بس که کارشان سر و سامان گرفته است

فهمیدم از شلوغی بازارهای شهر

کار تمام نیزه فروشان گرفته است

این جا همه به فکر خرید لوازمند

اجناسشان شده سپر و خنجر و کمان

در انتظار روز پذیرایی تواند

آذین شهرشان شده سرنیزه و سنان

بازی کودکانه ی اطفالشان شده

پرتاب سنگ بر نوک نیزه ز روی بام

وقتی که می خورد به هدف ضربه هایشان

حس می کنند از این که گرفتند انتقام

دیدم به دست حرمله تیر سه شعبه ای

کز دیدنش تنور دلم پر شراره شد

از هر هزار تیر یکی هم خطا نرفت

از ضرب شست او جگرم پاره پاره شد

نقشه برای دخترک تو کشیده اند

کوفه میا که کوفه پر از قوم کافر است

در بین هر محله شان هر شبانه روز

حرف از کنیز بردن و خلخال و معجر است

خدا کند که از این ره امیر برگردی

ز قبل آن که شوی بی سفیر برگردی

دعا کنم که خدا در دل تو اندازد

که هرچه زودتر از این مسیر برگردی

ز پیش از اینکه شوم تا قیامت از خجلت

به نزد مادر تو سر به زیر برگردی

به استخوان شکسته تو را قسم بدهم

به حق ((جابرعظم الکسیر)) برگردی

به نازکی گلوی علی کنی رحمی

نخورده حنجر شش ماهه تیر برگردی

ز قبل آنکه شود ضرب تیر سه شعبه

یگانه رازق طفل صغیر برگردی

ز قبل آنکه شود دختر سه سالۀ تو

به بوسه ای ز لبان تو پیر برگردی

خدا کند که عدو تا به نیزه نگرفته

ز پهلوی تو تقاص غدیر برگردی

قسم به قامت رعنای شیر ام بنین

قسم به غیرت مردی دلیر برگردی

ز قبل آنکه شود خواهر تو بی معجر

میان کوچه و بازار اسیر برگردی

ز قبل آنکه کند وقت دفن تو پسرت

تن تو جمع میان حصیر برگردی

ز قبل آنکه بچیند یکی یکی دشمن

به نیزه رأس صغیر و کبیر برگردی

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

تشنه ام تشنه ولی آب گوارایم نیست

بین این قوم کسی تشنه ی آقایم نیست

هیچ کس نیست که سرگرم تماشایم نیست

نفسم مانده و جانی به سر و پایم نیست

من که شرمنده ام ای تشنه به اندازه ی شهر

چشم بر راه توام بر سر ِ دروازه يِ شهر

یک نفر بودم و یک شهر مرا زخم زدند

یک تن امّا همه از رسم و وفا زخم زدند

بی کس ام دیده ولی در همه جا زخم زدند

سنگ آورده و از بام و هوا زخم زدند

زخم بر من زده و کرده تماشا کوفه

امتحان کرده نوک نیزه ی خود را کوفه

تیری آماده شد و با بدنم تمرین کرد

تیغه ای ساخته شد، روی تنم تمرین کرد

پنجه ای سرزده با پیروهنم تمرین کرد

سنگ انداز ببین با دهنم تمرین کرد

خواستم تا بپرم از بدنم بال افتاد

کارم آخر به تهِ گودی گودال افتاد

آنکه دیروز نظر بر نظرم می انداخت

دیدی امروز چه خون بر جگرم می انداخت

چوب آتش زده از دور و برم می انداخت

شاخه ي شعله ور و نخل سرم می انداخت

دست من بند زده، موی مرا می سوزاند

دستگرمی سر ِگیسوی مرا می سوزاند

وای اگر یک نفر اینجا تک و تنها گردد

آنقدر داغ ببیند که قدش تا گردد

بعد، از دشنه و سر نیزه محیّا گردد

آنقدر زخم زنندش که معمّا گردد

به سرم آمده و باز همان خواهد شد

رسم این است و سرم سهم سنان خواهد شد

رسم این است که اوّل پر او می ریزند

بعد از او دور و بر پیکر او می ریزند

بعد با خنجر خود بر سر او می ریزند

بعد از آن هم به سر خواهر او می ریزند

آخرش هم همه بر روی تنش می کوبند

نعل تازه زده و بر بدنش می کوبند

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

هر کس که در دست محرم دست دارد
بر آتش سوزان این غم دست دارد

عشق حسین ابن علی(ع)بی شک و تردید
در ذره ذره کار عالم دست دارد

بر روی نی دیوانه کرده عالمی را
زلفی که در آن باد درهم دست دارد

ما کربلایی زاده ایم و تربت تو
از ابتدا در خلق آدم دست دارد

تاثیر روضه چشم را حساس کرده
حتی به هر مردی که خاتم دست دارد

اینجا به یاد کف العباس علمدار
نقش و نگار روی پرچم «دست» دارد

تنهای تنها کربلایت قاتلم نیست
مشهد ، نجف ،. . . او چند تا هم دست دارد

باز این رسیده شور و هوای عزای تو
وقت دگر رسیده به یاد نوای تو

تا بیرق عزای تو باشد که بر قرار
گشتم اسیر لطف و صفای سرای تو

تا آن زمان که جن و ملک نوحه میکنند
من چون کبوتر ره کرب و بلای تو

چون سر ز تن بریده بدندت حرامیان
تنها بدین شهادت و مردن سزای تو

بخشیدن و شفاعت مردم به روز حشر
گشته جواب آن مه اشک این جزای تو

هر بنده ای که گشته اسیر ولای دوست
حاتم بگشته هر شب و روزش گدای تو

در ظهر محشری که به پا شد به دشت خون
هر عاشقی گرفته ز جانش هوای تو

این سی شب محرم آخر نباشدم
باشد که عمر بی هدفم شد فدای تو

در جنگ تن به تن که تو کردی به دشت خون
رحمی نشد به راس و به قلب و ردای تو

از رفتن و شهادت تو درسمان چه شد
آسان گذشتن از همه دنیا ندای تو

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

برای شانۀ افتاده ام پری بدهید

دلِ شكستۀ ما را به دلبری بدهید

محبتی بكنید و مرا حرم ببرید

نشان راه به چشم كبوتری بدهید

كجاست خیمۀ سبزت؟ مسافرم برگرد

برای دركِ شما كاش باوری بدهید

شنیده ایم كه شب پای روضه ها هستی

نشسته ایم بنالیم حنجری بدهید

چقدر مثل شما می شویم این شب ها

اگر به سینه زنت دیدۀ تری بدهید

برای شور گرفتن بهشت هم تنگ است

چه می شود كه به ما جای بهتری بدهید

نمی رود به خدا جای دور جان شما

اگر برات حرم را به نوكری بدهید

خبر رسیده خرابه شكسته ای می گفت:

چه می شود كه به ما چند روسری بدهید

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

باز هم ماه عزا وماتم است
ماه ماتم ، ماه اندوه و غم است
سنج ها بر سینه و سر می زنند
باز هم زنجیرها پر می زنند
طبل هم دلتنگ و محزون می شود
نی نیستانی پر از خون می شود
خیمه های سوگ برپا می شوند
دیده ها از اشک دریا می شوند
شهر بر تن رخت ماتم می کند
از خجالت ، آب ، سر خم می کند
دیده تر کن ، فصل ماتم آمده ست
کن سیه بر تن ، محرم آمده ست
با محرم کربلایی می شویم
با شهیدانش خدایی می شویم
+++++
+++++
کربلا در دیده ها خون می کند
عاشقان را بازمجنون می کند
کربلا از عاشقان دل می برد
هستی ما را به اشکی می خرد
کربلا میقات مردان خداست
کربلا راه تمام انبیاست
کربلا یک قطعه در تاریخ نیست
کربلا آموزگار زندگی ست
کربلا درسش جهاد و عزت است
دست رد بر سینه ی هر ذلت است
کربلا درس شهادت می دهد
درس مردی و رشادت می دهد
کربلا منظومه ای بی انتهاست
دفتر شعر شهیدان خداست
سطر سطر نکته هایش خواندنی ست
شور و حالش در دل ما ماندنی ست
+++++
+++++
کاروان عشق را رهبر حسین (ع)
برتمام عاشقان سرور حسین (ع)
خون در رگ ها ی او ، خون خداست
در مسیر عشق ، «مصباح الهداست »
خلق وخویش ، خلق وخوی مصطفاست
در شجاعت ، ذوالفقار مرتضی ست
تاکه چشم خویش را وا کرده است
رشد در دامان زهرا (س) کرده است
او سخاوت از « حسن » آموخته
جانش از صبر برادر سوخته
با « حسن » آن رهبر نیکو سرشت
اوست آقای جوانان بهشت
شمع بزم می پرستان می شود
ساقی دل های مستان می شود
اختیار عاشقان در دست او
سرخوشان جام کوثر ، مست او
می شود آموزگار عاشقان
می برد با خود قرار عاشقان
از جهادش می شود آموخت عشق
در نگاهش بی گمان می سوخت عشق
می کند آغاز ، راه یک سفر
در ره مقصود بی خوف و خطر
از طواف کعبه اش تا کربلا
« پله پله تا ملاقات خدا »
کن تماشا خلق یک اعجاز را
عشق را ، بال و پر پرواز را
هرکسی در دل هوای عشق داشت
عهد و پیمان با خدای عشق داشت
هرکه بهر دین حق دلتنگ بود
شاهد صد فتنه و نیرنگ بود
هرکه در دل داشت عشق مصطفی(ص)
هرکه برلب داشت نام مرتضی(ع)
هرکه از جام ولایت مست بود
در نگاهش ، مرگ ، خوار و پست بود
هرکه پیمان با رسالت بسته بود
دل به آیین امامت بسته بود
همسفر با آشنای راه شد
با حسین بن علی (ع) همراه شد
تا امام خویش را یاری کنند
خون خود را دررهش جاری کنند
در سپاه عشق ، سرباز ی کنند
در کنار دوست ، جانبازی کنند
آشنا با رمز و راز عاشقی
بسته قامت تا نماز عاشقی
هرکدام از آن یکی شوریده تر
از رموز جان سپردن با خبر
آسمان سرمست از دیدارشان
چشم گیتی مات از پیکارشان
واهمه افکنده از ایمانشان
در دل دشمن ، رجز خوانی شان
کوه عشق و صبر و ایمان و یقین
آیت نورند بر روی زمین
محودلدارند ، هفتاد و دو تن
مست دیدارند ، هفتاد و دوتن

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

گل نرگس ،گل نرگس، محرم

دل ما شیعه هاسرشار ِه ازغم

همی دونم که تو هم داغداری

مثال مادرت زهــرای اعظم

***

گل نرگس بیا غم داره شیعه

محرم گشته ماتم داره شیعه

بیاروضه بخون تا خون بگریه

بیـا جانا، تــرا کم داره شیعه

***

گل نرگس،بیا شیدابگرییم

ز داغ ظهر عاشـورا بگرییم

به جون مادرت زهرا بیا تا

کنار ِت کربلا آقا بگرییم

خدا نوشت : محرم سیاه بر تن کرد

دوباره حضرت خاتم سیاه بر تن کرد

زمین حسینیه شد، روضه خوان آن خورشید

و هر چه بود در عالم سیاه بر تن کرد

شکست بغض خدا با نماز ظهر تو

و کعبه – بیت خدا- هم سیاه بر تن کرد

قلم به شوق تو برخاست شاعری بکند

نوشت مصرعی از غم سیاه بر تن کرد

حسین وغم؟! چه غمی؟ عشق غم ندارد که

کجاست کرببلا؟! دل حرم ندارد که

چه غصه ای؟ که پر از شوق و شور و زیبایی است

محرم اول دلدادگی و شیدایی است

تو ترجمان غدیری که حیدر آورده

تو آب چشمه ی عشقی که کوثر آورده

مرا ببین که سیاه است سینه ام ز گناه

مرا ببخش به این اشک و این لباس سیاه

هنوز خیمه و هیئت به پا کند چشمت

تو محشری و قیامت به پا کند چشمت

و عشق...آه...چه آورده بر سر زینب؟

فدای خطبه ی از جنس حیدر زینب

دوباره عشق سر از شعر من در آورده

و بیت های مرا سوی دیگر آورده

فدای غربت آن شاه بی سپاهی که

دلاوری به بزرگی اصغر آورده

برای جذب نگاه تمامی تاریخ

جمال خوش قد و بالای اکبر آورده

چه باک از این همه لکشر که در مقابل اوست؟

حسین لشکری از جنس دیگر آورده

حسین لشکری از جنس یاس از عباس

به هیبت و به شکوه برادر آورده

برای خواندن قرآن به روی نیزه ببین

که سرسپرده ی عشق خدا سر آورده

حسین سوره ی حمد است، کوثرعشق است

حسین اول عشق است، آخر عشق است

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

محرم
اي دل بيا كه ماه محرم بر آمده
اين مه به قلب شيعه چنان خنجر آمده
از بهر قتل شاه زمان پور بو تراب
در كربلا ببين كه دو صد لشكر آمده
در اين مه حرام حسين سبط مصطفي
از ظلم اشقيا زچه رو بي سر آمده
فرزند مرتضي و سرور دل نبي
از سوز تشنگي به لبش اخگر آمده
سقاي كربلا بنگر در كنار آب
لب تشنه تير كينه به چشم تر آمده
ناموس كردگار به دو چشمان اشكبار
بر سر زنان با سر بي معجر آمده
سينه زنان و نوحه سرا بهر تعزيت
با حوريان فاطمه ي اطهر آمده
بهر شهادت عمل شمر نا بكار
در قتلگه حضرت پيغمبرآم
نوباوه رسول و جــــگر گوشــــه بتــول
كرد اين چنين دعوت حق را ز جان بتول

روزي كه خواست جانب كوفه سفر كند
اهل زمانه را ز سفر با خبر كند
با خيل ياوران و زنان و نوادگان
رفع بلا ز امت خير البشر كند
از بيم كسر حرمت كعبه خداي عشق
مجبور گشت حج خدا مختصر كند
نوبــــاوه رســــول و جگر گوشه بتول
كرد اين چنين دعوت حق را زجان قبول

آه از دمي كه لشكر بن سعد بي حيا
طبل ظفر نواخت به نزديك خيمگاه
پژمرده بود باغ نبي از سر عطش
زينب در اضطراب و حسينش به قتلگاه
رو سوي خيمگاه نهادند رو بهان
بردند هر چه بود ز جمله طلا و كاه
نامرد دهر شرم ز زهرا نكرد و زد
سيلي به بروي دختر زيبا ي همچو ماه
دست ستم خرگه دلدادگان بسوخت
دشت ستم بود لبالب ز دود و آه
نو باوه رسول و جـــــگر گـــوشه بتول
كرد اين چنين دعوت حق را زجان قبول
سرهاي شاهدان چو به ني آشيانه كرد
دخت نبي ساز سفر را بهانه كرد
از طرف بوستان خزان ديده چون گذشت
تير فراق را دل زينب نشانه كرد
جانا سرت كجاست تماشا كني دمي
نيلي رخ رقيه كه با تازيانه كرد
زنجير كين كه بسته به پاي شهنشه اي
با اشتري لجوج به كوفه روانه كرد
نازم به دختري كه ز زهرا گرفته خط
باخطبه اي كه خواند حسين جاودانه كرد
نو باوه رسول و جــــگر گوشـــه بتول
كرد اين چنين دعوت حق را زجان قبول

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

پر میکشد چشمان من امشب به سویت
یک عمر مانده این دلم در آرزویت

میسوزم و حسرت به دل آقای خوبم
تا که بیایم کربلا در جستجویت

از این حرم تا آن حرم وصل به عشق است
یک کهکشان اعجاز دارد خاک کویت

گرچه گنه بسیار کردم، نا امیدم
من واقفم کم کرده ام از آبرویت

عشق تو را دارم به دل اما دوباره
باعث شدم تا بشکند بغض گلویت

مولای من لب تشنه ام دریاب آقا
ای کاش میشد من بنوشم از سبویت

بوی محرم میرسد از هر طرف باز
چشمان مشتاقان به دست چاره جویت

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

پیراهن سیاه کجایی رفیق من؟

اندوه و اشک و آه کجایی رفیق من؟

بوی محرم است فضارا گرفته است

ای بی نظیرماه،کجایی رفیق من؟

ده ماه حسرت تو شده غصه دلم

فصل عزای شاه کجایی رفیق من؟

بی تو عجیب زندگی ام بی صفاگذشت

ای شور قتلگاه کجایی رفیق من؟

درپای روضه های تو نفسم خدایی است

ای نفس سربراه کجایی رفیق من

گه گاه نیمه شب به تو مشغول میشدم

ای لطف گاه گاه کجایی رفیق من؟

یک گوشه چشم کردی و آتش گرفته ام

عمری از آن نگاه کجایی رفیق من؟

یادش بخیر بعد خطا توبه داشتیم

جبران اشتباه کجایی رفیق من؟

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

آماده میشویم دو رکعت عزا کنیم
حی علی العزا، که قیامی به پا کنیم

قد قامت العزا که شنیدیم میرویم
تا حق روضه های عزا را ادا کنیم

بوی محرمش همه جارا گرفته است
وقتش رسیده تا دو سه ماهی صفا کنیم

زیبا ترین وضوی محرم که گریه است
باید که اشک را به نظر کیمیا کنیم

سجاده سنگ صحن و عبا پیرهن سیاه
نیت برای غربت خون خدا کنیم

آنقدر با لباس عزا سینه میزنیم
تا تار و پود پارچه را نخ نما کنیم

در این نماز عشق چه مستانه میشود...
پشت سر امام زمان اقتدا کنیم

اینجا رکوع ما دم درب ورودی است
عرض ادب به ساحت کرببلا کنیم

الحق که کعبه سنگ نشانی برای ماست
باید به نحو دیگری یاد خدا کنیم

با این که سمت قبله هنوزم درست هست
تیری به نیت دونشانه رها کنیم

اول به سمت کرببلا روضه الحسین
دوم به سمت کوفه کسی را صدا کنیم

از خاک هم مضایقه کردند کوفیان
اصلا چگونه یادی از این ماجرا کنیم

سر های قدسیان همه بر زانوی غم است
چون پیکری به خون شده هفتاد چاک و نیم

هفتاد زخم پیکر او از گناه ماست
نیمی برای کرببلا...، پس حیا کنیم

اینجا قنوت ما به قناتی رسیده است
باید که سید الشهدا را صدا کنیم

تا گفتم السلام علیکم سلام داد
باید به جان حضرت فطرس دعا کنیم

حالا که حکم کرببلا را گرفته ایم
باید دعا به جان امام رضا کنیم

شرمنده، لفظ واژه ی "باید" زیاد شد

باید به عهدِ گفتن باید، وفا کنیم

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

در جنگ صفین، ابن عباس متوجه شد که حضرت امیرمؤمنان‏علیه السلام به این سو و آن سو مى‏نگرند، از آن حضرت علت را پرسید فرمودند به زوال شمس دقت مى‏کنم که آیا ظهر شده است؟

ابن عباس گفت: چرا؟ حالا وقت نماز است؟ امام فرمود: اصلا من براى نماز مى‏جنگم . امیرالمومنین حتى در میدان جنگ نماز را از اول وقت‏به تاخیر نمى‏اندازد زیرا مقتدایش حضرت رسول اکرم‏صلى الله علیه وآله به او فرموده بود:

«ولا تؤخرها فان فى تاخیرها من غیر علة غضب الله عزوجل‏»

(اى على نماز را تاخیر میفکن زیرا در تاخیر افکندن آن بدون علت و جهت موجب خشم و غضب خداوندى خواهد بود)

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

حضرت زهرا (سلام الله علیها) از پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) سؤال کردند: پدر جان! چه می‌شود مرد یا زنی را که نماز را سبک بشمارد؟
پیامبر(صلی الله علیه واله وسلم) فرمودند: ای فاطمه(سلام الله علیها) هر کس از زنان و یا مردان نماز را سبک بشمارد خداوند او را به پانزده بلا گرفتار کند. شش بلا در دنیا، سه بلا هنگام مرگ، سه بلا در قبر و سه بلا در روز قیامت هنگام خروج از قبر.
اما شش بلایی که در دنیا به آن گرفتار می‌شود:
۱.خداوند برکت را از عمر او بر می‌دارد.
۲.خداوند برکت را از روزی او برمی‌دارد.
۳.پروردگار سیمای صالحان را از او می‌گیرد.
۴.اعمال و کارهای او بدون اجر و پاداش می‌گردد.
۵.دعای او مستجاب نمی‌شود.
۶.دعای صالحان نیز در حق او مستجاب نمی‌گردد.
اما سه بلایی که در هنگام مرگ به آن گرفتار می‌شود:
۱.ذلیل و بی مقدار می‌میرد.
۲.گرسنه جان می‌دهد.
۳.تشنه از دنیا می‌رود اگر چه از تمام نهرهای دنیا به او آب دهند.
اما سه بلایی که در قبر به آن گرفتار می‌شود:
۱.خداوند ملکی را مأمور می‌کند که او را در قبر آزار رساند.
۲.دچار فشار قبر می‌شود. (قبر او تنگ می‌گردد)
۳.قبرش تاریک و ظلمانی می‌باشد.
اما سه بلایی که در روز قیامت به هنگام خروج از قبر به آن گرفتار می‌شود:
۱.خداوند ملکی را مأمور می‌کند تا او را با صورت به زمین بکشاند و مردم بر او نظاره‌گر باشند.
۲.به شدت از او حساب می‌کشند.
۳.خدا به او نظر نمی‌کند و او را پاک نمی‌گرداند و برای او عذابی دردناک است.

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

قنوت ، در لغت به معناى اطاعت همراه با خضوع است . چنانكه خداوند خطاب به حضرت مریم مى فرماید: (یا مَرْیَمُ اقْنُتى لِرَبِّك )⁽³⁴³⁾
اما مراد از قنوت درنماز، همان دعائى است كه در ركعت دوّم هر نماز مى خوانیم . امام صادق علیه السلام در تفسیر آیه (و تَبَتَّلْ اِلَیْهِ تَبْتیلاً)⁽³⁴⁴⁾ مى فرماید مراد از ((تبتّل )) آن است كه در نماز دستها را به دعا بلند كنیم .⁽³⁴⁵⁾ ((تبتّل )) در لغت بمعناى قطع امید از غیرخداست .⁽³⁴⁶⁾
قرآن كه به ما سفارش مى كند: (اُدْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَةً)⁽³⁴⁷⁾ پروردگار خویش را در حال زارى و نهان بخوانید، یكى از نشانه هاى تضرّع و زارى بدرگاه الهى ، دست بلندكردن به دعاست .⁽³⁴⁸⁾ انسان فقیر دست خود را بسوى بى نیاز مطلق دراز مى كند و فقط از او مى خواهد و دل از غیر او مى شوید.
گرچه قنوت در نماز مستحب است ، اما به قدرى مورد توجه است كه امام رضا علیه السلام در نامه اى به ماءمون مى نویسند: قنوت یك سنّت واجب در تمام نمازهاى شبانه روزى است ⁽³⁴⁹⁾، كه البتّه مراد امام تاءكید بر اهمیت قنوت است . چنانكه اگر انسان آنرا قبل از ركوع فراموش كرد، مستحب است بعد از ركوع قضا نماید و اگر در سجده یادش آمد بعد از سلام آنرا قضا كند.
در آداب قنوت آمده است : دستها را تا برابر صورت بالا بیاورید، كف دستها رو به آسمان باشد، دو دست را كنار هم قرار دهید و بجز انگشت شصت ، باقى انگشتان را بهم بچسبانید. بهنگام خواندن دعا به كف دست خود نگاه كنید و دعا را بلند بخوانید، البتّه نه به حدّى كه امام جماعت آن را بشنود.⁽³⁵⁰⁾
قنوت ، دعاى خاصى ندارد و انسان مى تواند هر دعایى بخواند، چنانكه لازم هم نیست دعا به عربى باشد و مى توان در قنوت ، حاجات خود را به فارسى هم بیان كرد. البتّه روشن است كه دعاهاى قرآنى و یا دعاهائى كه معصومین علیهم السلام در قنوت خود مى خوانده اند از فضیلت و اولویّت خاصى برخوردارند.
قنوت نمازهاى مختلف
تعداد قنوت در نمازها یكسان نیست ، نمازهاى پنجگانه هركدام یك قنوت ، آنهم قبل از ركوع ركعت دوم دارند. اما نمازجمعه كه دو ركعت است دو قنوت دارد، یكى قبل از ركوع ركعت اوّل و یكى بعد از ركوع ركعت دوّم .
در نماز عید فطر و عید قربان كه دو ركعت است ، 9 قنوت مى خوانیم ، 5 قنوتِ پشت سرهم قبل از ركوع ركعت اوّل و 4 قنوت پشت سرهم در ركعت دوّم ، كه البتّه براى این قنوتها، دعاى خاصى وارد شده است .
حتى در نماز آیات كه دو ركعت است و در هر ركعت 5 ركوع دارد، مستحب است قبل از ركوعهاى دوم و چهارم و ششم و هشتم و دهم قنوت خوانده شود، گرچه یك قنوت قبل از ركوع دهم كافى است .
نماز وتر كه یك نماز یك ركعتى است و در پایان نماز شب خوانده مى شود، قنوتى طولانى دارد و دعاهاى بسیارى در آن وارد شده است ، از قبیل 70 مرتبه استغفار، 300 مرتبه ((اَلعَفوْ)) و دعا به چهل مؤ من .
نماز باران نیز همچون نماز عید، در ركعت اوّل 5 قنوت و در ركعت دوم چهار قنوت دارد.
به هرحال طول دادن قنوت مستحب است . ابوذر از پیامبر صلّى اللّه علیه و آله پرسید: كدام نماز بهتر است ؟ حضرت فرمودند: نمازى كه قنوتش طولانى تر باشد و كسى كه قنوتش را طولانى تر بخواند در مواقف قیامت راحت تر است .⁽³⁵¹⁾
قنوت معصومین
ابن مسعود، دلیل مسلمان شدنش را مشاهده نماز سه نفرى پیامبراكرم و حضرت على و حضرت خدیجه و قنوت طولانى آنها مى داند.⁽³⁵²⁾
در سلامى كه در زیارت آل یس به حضرت مهدى عجل اللّه تعالى فرجه مى دهیم ، مى گوییم : ((اَلسَّلامُ عَلَیْك حینَ تُصَلّى وَ تَقْنُتْ)) سلام بر تو هنگامى كه به نماز و قنوت مى ایستى .
براى هر كدام از معصومین علیهم السلام دعاهایى طولانى در قنوت نقل شده كه فرصت نقل آنها نیست و جاى تعجب است كه چرا قنوت با این همه بركاتش در میان برادران اهل سنت تعطیل شده ، مگر حضرت على و خلفاى راشدین در نماز قنوت نمى خواندند؟
در قنوت فقط به فكر خود و حاجات خود نباشیم . از حضرت زهرا علیها السلام یاد بگیریم كه مى فرمود: ((اَلْجار ثُمَّ الدّار))⁽³⁵³⁾ ابتدا به فكر همسایه ات باش آنگاه خانواده خود. زیرا خداوند وعده فرموده است كسى كه براى دیگران دعا كند خداوند حاجات خود او را هم برآورده مى سازد. در قنوت علیه دشمنان دین دعا كنیم و پیروزى اسلام و مسلمین را از خدا بخواهیم . پیامبراكرم در قنوت خود گروهى را با نام و مشخصات نفرین مى كرد و حضرت على علیه السلام در قنوت نمازش ‍ به معاویه و عمروعاص لعن مى كرد.⁽³⁵⁴⁾ به هرحال تولّى و تبرّى جزء دین ، بلكه اساس دین ماست : ((هَل الدّین اِلا الْحُبّ وَالْبُغْض ))⁽³⁵⁵⁾

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

تکبیره الاحرام

اللّه اكبر
زائران خانه خدا، اوّلین كلام واجبشان گفتن لبیّك است كه با گفتن آن وارد اعمال حج مى شوند و یك سرى چیزها بر آنها حرام مى شود.
نماز نیز با گفتن اللّه اكبر شروع مى شود و امورى را بر نمازگزار حرام مى كند، مانند خوردن ، آشامیدن و حرف زدن ، لذا به تكبیر اوّل نماز تكبیرة الاحرام مى گویند.
زائران مكّه در مسیر راه به هر فراز و نشیب كه مى رسند لبیّك را تكرار مى كنند و این تكرار مستحب است . نمازگزار نیز در هر خم و راست شدن و قیام و قعود مستحب است اللّه اكبر را تكرار كند.
((اللّه اكبر)) اوّلین كلمه واجب به هنگام صبح است .
اوّلین كلمه اى است كه نوزاد مسلمان در آغاز تولد به عنوان اذان و اقامه مى شنود و آخرین كلمه اى است كه بر مرده خوانده مى شود (در نماز میّت ) و سپس وارد قبر مى شود.
یگانه ذكرى است كه در نماز هم واجب است و هم ركن نماز است .
اولین جمله در سرود مسلمانان یعنى اذان است .
((اللّه اكبر))، بیشترین ذكرى است كه هم در مقدّمات نماز، هم در خود نماز و هم در تعقیبات آن گفته مى شود، بطورى كه یك مسلمان در طول یك روز فقط در نمازهاى پنجگانه واجب (نه نمازهاى مستحب ) حدود 360 مرتبه آنرا تكرار مى كند. بدین صورت كه :
1- براى هر 5 نماز اذان وارد شده و در هر اذانى 6 مرتبه ((اللّه اكبر)) گفته مى شود (مجموعاً 30 مرتبه )
2- براى هر 5 نماز اقامه وارد شده كه در هر اقامه اى 4 مرتبه اللّه اكبر گفته مى شود (مجموعاً 20 مرتبه )
3- قبل از تكبیرة الاحرام ، در هر 5 نماز، 6 تكبیر مستحب است و تكبیر هفتم همان تكبیرة الاحرام واجب است ، (مجموعاً 30 مرتبه )
4- تكبیرة الاحرامِ آغاز نمازها كه در مجموع 5 تكبیر مى شود.
5 - قبل از هر ركوع در 17 ركعت یك تكبیر وارد شده است . (مجموعاً 17 مرتبه )
6- در هر هفده ركعت نماز دو سجده داریم كه براى هر سجده دو تكبیر مستحب است ، یكى قبل و یكى بعد از آن . (مجموعاً 68 مرتبه )
7- هر نماز یك قنوت دارد كه قبل از هر قنوت یك تكبیر وارد شده است (مجموعاً 5 مرتبه ).
8 - در پایان هریك از نمازهاى 5گانه 3 تكبیر وارد شده است . (مجموعاً 15 مرتبه )
9- بعد از هر نماز 34 مرتبه تكبیر به عنوان تسبیحات حضرت زهرا مى گوییم . (مجموعاً 170 مرتبه )
اما حیف كه در طول عمر یك اللّه اكبر با توجه نگفتیم ، كه اگر انسانى با ایمان و توجه كامل هر روز بیش از 360 مرتبه بگوید: خدا بزرگتر است ، دیگر از هیچ قدرت وابرقدرت و توطئه اى هراس ندارد.
تكبیر در نمازهاى دیگر
در نمازهاى عید فطر و قربان ، نه فقط در نماز كه قبل و بعد نماز، شعارها همه تكبیر است .
در نماز آیات پنج ركوع داریم وبراى هر ركوع تكبیرى وارد شده است .
در نماز میّت نیز اصولاً 5 تكبیر ركن نماز است .
در نماز چگونه تكبیر بگوییم ؟
اسلام براى هر كار آدابى را بیان كرده است . در گفتن اللّه اكبر نیز آدابى باید مراعات شود، از جمله :
1- هنگام گفتن تكبیر در نماز، دو دست را تا مقابل گوش ها بالا بیاوریم ، بطورى كه وقتى دستها مقابل گوش رسید تكبیر تمام شده باشد.
امام رضا علیه السلام فرمود: حركت دستها در موقع تكبیر در توجه و ابتهال به خدا و حضور قلب مؤ ثر است .⁽¹⁵¹⁾
2- انگشتان دست موقع تكبیر بهم چسبیده باشد و بالا رود.
3- كف دستها رو به قبله باشد.
روایات بلندكردن دست هنگام تكبیر را زینت نماز معرّفى كرده اند.⁽¹⁵²⁾
معناى تكبیر
اللّه اكبر، یعنى خدا برتر از همه موجوداتِ حسّى ، ذهنى ، مُلكى و ملكوتى است .
اللّه اكبر، یعنى خدا برتر از آنست كه كسى بتواند او را توصیف كند.

اى برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

وز هرچه گفته ایم و شنیدیم و خوانده ایم

مجلس تمام گشت و به پایان رسید عمر

ما همچنان در اوّل وصف تو مانده ایم

امام صادق علیه السلام مى فرماید: چون تكبیر مى گویى باید همه چیز نزد تو كوچك شود جز او.⁽¹⁵³⁾ اینكه انسان با زبان تكبیر بگوید اما دل به دیگرى بسته باشد دروغگو و حیله گر است و بخاطر همین امر خداوند شیرینى ذكر خدا را از او مى گیرد.
تكبیر در فرهنگ اسلامى
نه فقط در نماز، بلكه در بسیارى از موارد و مواضع ، گفتن اللّه اكبر وارد شده است و لذا مسلمانان در صدر اسلام ، هم در تلخى ها و هم در شادى ها تكبیر مى گفته اند كه ما به گوشه اى از آن اشاره مى كنیم :
1- در جنگ خندق ، مسلمین هنگام كندن خندق به سنگ محكمى برخورد كردند كه كلنگ شكست اما سنگ نشكست . پیامبر آمد و با ضربه اى سنگ را شكست . مسلمانان یك صدا تكبیر گفتند و در همانجا پیامبر صلّى اللّه علیه و آله فرمود: من سقوط كاخهاى روم و ایران را در برق و جرقه سنگ ها دیدم .⁽¹⁵⁴⁾
2- على علیه السلام در جنگ صفین ، هر كس را كه مى كشت با صداى بلند تكبیر مى گفت و مسلمین با شمردن تكبیرها فهمیدند كه حضرت چه تعداد را به هلاكت رسانده است .⁽¹⁵⁵⁾
3- شبى كه فاطمه زهرا علیها السلام را به خانه على ابن ابیطالب علیهما السلام مى بردند هفتادهزار فرشته ، تكبیرگویان به زمین نازل شدند.⁽¹⁵⁶⁾
4- پیامبر گرامى ما بر جنازه فاطمه بنت اسد، 40 تكبیر⁽¹⁵⁷⁾ و بر جنازه عموى خود حضرت حمزه ، 70 تكبیر خواندند.⁽¹⁵⁸⁾
5 - مستحب است در مراسم حج هر سنگ ریزه اى كه به جایگاه شیطان پرتاب مى شود یك تكبیر گفته شود.⁽¹⁵⁹⁾
6- در تسبیحات حضرت زهرا كه ثوابش معادل هزار ركعت نماز مستحبى است ، 34 مرتبه تكبیر آمده است .⁽¹⁶⁰⁾
7- هنگامى كه پیامبراكرم متولد شد اولین كلمه اى كه بر زبان آورد كلمه مباركه اللّه اكبر بود.⁽¹⁶¹⁾
8 - روزى كه مكّه بدست مسلمانان فتح شد، پیامبر وارد مسجدالحرام شد و به حجرالاسود اشاره كرد و تكبیر گفت و مسلمانان با صداى بلند چنان تكبیر گفتند كه لرزه بر اندام مشركین افتاد.⁽¹⁶²⁾
9- در روایات مى خوانیم : هرگاه چیزى موجب تعجب شما شد تكبیر بگویید.⁽¹⁶³⁾
10- در جنگ اُحُد، قهرمانى از كفار مبارز مى طلبید. حضرت على علیه السلام جلو رفت و چنان ضربه اى بر او وارد كرد كه پیامبر و مسلمانان با صداى بلند تكبیر گفتند.⁽¹⁶⁴⁾
11- پیامبراكرم به حضرت على مى فرمود: هرگاه به هلال ماه یا آینه نظر كردى و یا مشكلى به تو رو آورد 3 مرتبه تكبیر بگو.⁽¹⁶⁵⁾
12- زید فرزند امام سجاد علیه السلام كه علیه حكومت بنى امیّه قیام كرد، شعارش ‍ اللّه اكبر بود.⁽¹⁶⁶⁾
13- در جنگ بدر، پیامبر صلّى اللّه علیه و آله در انتظار هلاكتِ یكى از سران دشمن به نام نوفل بود، همین كه خبر دادند حضرت على او را از میان برداشت پیامبر تكبیر گفت .⁽¹⁶⁷⁾
14- هنگامى كه حضرت على به خواستگارى حضرت زهرا آمد، پیامبر فرمود: صبركن تا موضوع را با دخترم فاطمه در میان بگذارم . اما حضرت زهرا سكوت كرد و چیزى نگفت . پیامبر فرمود: ((اللّه اكبر سكوتها اقرارها)).⁽¹⁶⁸⁾
15- در جنگ با خوارج ، وقتى فرمانده آنها به هلاكت رسید، حضرت على تكبیر گفت و سجده كرد و همه مردم تكبیر گفتند.⁽¹⁶⁹⁾
16- گروهى از یهود مسلمان شدند و به پیامبر گفتند: پیامبران قبلى جانشین داشته اند وصىّ شما كیست ؟
در اینجا آیه ولایت نازل شد كه رهبر شما خدا و رسول او و مؤ منانى هستند كه در حال ركوع زكات مى دهند.⁽¹⁷⁰⁾ پیامبر فرمودند: به مسجد برویم . وقتى وارد شدند فقیرى را دیدند كه خوشحال است و حضرت على در حال ركوع انگشتر خود را به او داده است . در این هنگام پیامبر تكبیر گفتند.⁽¹⁷¹⁾
17- گفتن تكبیر به هنگام ورود به حرم امامان معصوم سفارش شده است . چنانكه قبل از خواندن زیارت جامعه ، 100 تكبیر در سه مرحله مى خوانیم كه به قول مرحوم مجلسى شاید دلیل این همه تكبیر آن باشد كه جملاتِ زیارت جامعه شما را دچار غلوّ در مورد امامان نكند.⁽¹⁷²⁾
18- حضرت على علیه السلام در قضاوت هاى خود وقتى مجرم را شناسایى مى كرد تكبیر مى گفت .⁽¹⁷³⁾
19- میثم تمار كه به جرم طرفدارى از حضرت على علیه السلام بدستور ابن زیاد به دار آویخته شد و با نیزه به او حمله كردند، در لحظه شهادت تكبیر مى گفت و از دهانش خون مى آمد.⁽¹⁷⁴⁾
20- در شب معراج ، پیامبر از هر آسمانى كه مى گذشت تكبیر مى گفت .⁽¹⁷⁵⁾
21- جبرئیل نزد پیامبر بود كه حضرت على وارد شد جبرئیل گفت : اى محمّد! به خدائى كه ترا به پیامبرى مبعوث كرد، اهل آسمان ها از اهل زمین این على را بهتر و بیشتر مى شناسند، هرگاه او در جنگ ها تكبیر مى گوید ما فرشتگان نیز با او همصدا مى شویم .⁽¹⁷⁶⁾
22- در جنگ خیبر وقتى مسلمانان وارد قلعه شدند، چنان تكبیر مى گفتند كه یهودیان پا به فرار گذاشتند.⁽¹⁷⁷⁾

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

ركوع
یكى از اركان نماز ركوع است كه با كم و زیاد شدن آن ، خواه عمدى یا سهوى ، نماز باطل مى شود. كلمه ركعت كه در شمارش بخش هاى نماز بكار مى رود از همین واژه ركوع است . قبیله بنى ثقیف از پیامبراكرم درخواست كردند، در نماز ركوع و سجود نداشته باشند و مى گفتند: خم شدن براى ما عار است . آیه نازل شد: (وَ اِذا قیلَ لَهُمْ ارْكَعُوا لا یَرْكَعُونَ)⁽ هرگاه فرمان ركوع به آنان داده شود ركوع نمى كنند.
دیگران در برابر انسان هایى مثل خود خم مى شوند و تعظیم مى كنند، امّا شما تنها در برابر خالق خود خم شوید و تعظیم كنید.
وقتى آیه (فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّك الْعَظیمِ) نازل شد، پیامبر دستور دادند در ركوع خداوند را تعظیم كنید و این ذكر را در ركوع بگویید: ((سُبْحانَ رَبِّىَ الْعَظیمِ وَ بِحَمْدِهِ) در روایات مى خوانیم : ركوع نشانه ادب است و سجود نشانه قرب به خدا، و تا ادب را خوب انجام ندهید آماده قرب نمى شوید.
ركوع ، راهى براى توبه و استغفار و عذرخواهى به درگاه خداوند است : (فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ راكِعاً وَ اَنابَ)
آثار ركوع
امام باقر علیه السلام مى فرماید: كسى كه ركوع خود را كامل انجام دهد از وحشت قبر در امان است .
هرچه در برابر خداوند بیشتر خم شویم ، قدرت برخورد با شیطان و شیطان صفتان را بیشتر خواهیم داشت . امام صادق علیه السلام مى فرمود: ركوع و سجود طولانى ، ابلیس را عصبانى كرده و مى گوید: واى بر من ! این مردم با اینگونه بندگى ، دیگر مرا اطاعت نمى كنند.
خداوند به فرشتگان مى گوید: ببینید بندگان من چگونه مرا تعظیم مى كنند و در مقابل من ركوع مى كنند، من نیز آنان را بزرگ خواهم كرد و به آنان عزت و عظمت مى بخشم .
امام صادق علیه السلام مى فرماید: ركوع و سجود طولانى در طولانى شدن عمر مؤ ثر است .
آداب ركوع
در روایات مى خوانیم كه رسول خدا علیه السلام در ركوع چنان كمر مباركش را كشیده و صاف مى نمود كه اگر قطره آبى روى كمرش مى ریخت وسط كمر مى ماند و به سمتى جارى نمى شد.
سفارش شده است در ركوع گردن خود را بكشید تا رمز این باشد كه من ایمان آورده ام گرچه گردنم در راه او برود.
از دیگر آداب ركوع آنست كه مردان آرنج ها را همچون بال پرندگان به بیرون دهند، نه آنكه به پهلوها بچسبانند. كف دست را به زانوها بگذاریم و انگشتان دست را باز كنیم . پاها در یك خط، نه جلو و نه عقب ، و میان دو پا به مقدار یك وجب فاصله باشد.
به هنگام ركوع نگاه به میان دو قدم باشد و پس از ذكر ركوع ، در همان حال ركوع بر محمّد و آل محمّد صلوات بفرستیم . البتّه تكرار ذكر ركوع حداقل سه مرتبه مورد سفارش و عنایت است .
ركوع اولیاى خدا
امام صادق علیه السلام مى فرماید: حضرت على علیه السلام به قدرى ركوع خود را طول مى داد كه عرق از ساق مباركش جارى مى شد.
خود آن حضرت در اوّلین خطبه نهج البلاغه مى فرماید: خداوند فرشتگانى دارد كه همواره در حال ركوعند و هرگز قیام نمى كنند.
البتّه در فرشته خستگى وگرسنگى مطرح نیست ، لذا انسان هاى عارف و عاشق كه چنین ركوع هاى طولانى انجام مى دهند، فرشتگان را به تمجید خود وادار مى كنند. این حالت اولیاى خداست ، امّا حال ما چطور؟ پیامبر اكرم در مسجد نشسته بودند، مردى وارد شد و به نماز ایستاد، اما ركوع و سجودش را ناقص و سریع انجام داد. پیامبر صلّى اللّه علیه و آله فرمودند: او همچون كلاغ نوكى زد ورفت ، اگر او با این نماز از دنیا برود بر دین من نمرده است .

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

حضرت على علیه السلام بارها در نهج البلاغه از نماز و یاد خدا سخن به میان آورده كه در كتابى به نام ((نماز در نهج البلاغه )) گردآورى شده است . ما در اینجا جملاتى را در مورد فلسفه ذكر و یاد خدا كه مهمترین مصداقش نماز است از آن حضرت نقل مى كنیم :
مى فرماید: ((اِنَّ اللّهَ جَعَلَ الذِّكْرَ جَلاءً لِلْقُلُوبِ تَسْمَعُ بِهِ بَعْدَالْوَقَرَة وَ تُبْصِرُ بِه بَعْدَ العَشوة ))⁽³¹⁾ خداوند ذكر و یادش را صیقل روحها قرار داد تا گوشهاى سنگین با یاد خدا شنوا و چشم هاى بسته با یاد او بینا شوند.
آنگاه حضرت در مورد بركات نماز مى فرماید:
((قَدْ حَفَّتْ بِهِم المَلائِكَة وَ نُزّلَتْ عَلَیْهِمُ السَّكینَه وَ فُتِحَتْ لَهُم اَبْوابَ السَّماءِ وَ اُعِدَّتْ لَهُم مَقاعِدَ الكِرامات )) فرشتگان آنان را در بر مى گیرند و آرامش بر آنان نازل مى شود، درهاى آسمان بر آنان گشوده و جایگاه خوبى برایشان آماده مى شود.
در خطبه اى دیگر مى فرماید:
((و اِنَّها لَتَحُتُّ الذُّنُوبَ حَتَّ الْوَرَق وَ تُطلِقُها اِطْلاقَ الرَّبَق ))⁽³²⁾ نماز گناهان را مثل برگ درختان مى ریزد و گردن انسان را از ریسمان گناه آزاد مى كند.
آنگاه در ادامه ، تشبیهى جالب از پیامبر اكرم صلّى اللّه علیه و آله نقل مى فرماید كه : نماز همچون جوى آبى است كه انسان روزى پنج مرتبه خود را در آن شستشو دهد، آیا دیگر آلودگى باقى مى ماند؟
در خطبه 196 گوشه هایى از مفاسد اخلاقى همچون كبر و سركشى و ظلم را برمى شمرد و سپس مى فرماید: درماین این مفاسد نماز و روزه و زكات است . آنگاه در مورد آثار نماز مى فرماید:
((تَسْكیناً لاَِطْرافِهِم ، تَخْشیعاً لاَِبْصارِهِم ، تَذْلیلاً لِنُفُوسِهِمْ، تَخْفیضاً لِقُلُوبِهِم ، اِزالَةً لِلْخَیْلاءِ عَنْهُم اِنْ اَوْ حَشَتْهُم الْوَحْشَة آنَسَهُمْ ذِكْرك )) نماز به همه وجود انسان آرامش مى بخشد، چشمها را خاشع و خاضع مى گرداند، نفس سركش ‍ را رام ، دلها را نرم و تكبر و بزرگ منشى را محو مى كند. به هنگام وحشت و اضطراب و تنهایى ، یاد تو موجب انس و الفت آنها مى شود.
البتّه روشن است كه همه مردم چنین بهره هایى را از نماز ندارند، بلكه تنها گروهى هستند كه شیفته نماز و یاد خدا هستند و آن را با تمام دنیا عوض ‍ نمى كنند.

نویسنده:محمدرضا مینایی

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

قرآن فلسفه نماز را یاد خدا مى داند؛ (اءَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِكْرِىَّ)⁽²⁴⁾
و ذكر خدا را مایه آرامش دلها؛ (اءَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ)⁽²⁵⁾
و نتیجه آرامش دل را پرواز به ملكوت . (یََّاءَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِىَّ إِلَى رَبِّك )⁽²⁶⁾
قرآن در مواردى دیگر، دلیل عبادت را تشكر از خداوند مى داند:
(اُعْبدوُا رَبَّكُمْ الَّذى خَلَقكُم )⁽²⁷⁾
پرستش كنید پروردگارتان را كه شما را آفرید.
(فَلْیَعْبُدُواْ رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ الَّذِىَّ اءَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَءَامَنَهُم مِّنْ خَوْفِ)⁽²⁸⁾
پس پروردگار این خانه (كعبه ) را پرستش كنند كه آنان را از گرسنگى وناامنى نجات داد.
در بعضى آیات به نقش تربیتى نماز اشاره شده است :
(إِنَّ الصَّلَوةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ)⁽²⁹⁾
همانا نماز انسان را از زشتى ها و مُنكرات باز مى دارد.
نمازگزار ناچار است كه بخاطر صحّت نماز و یا قبول شدن آن ، یك سرى دستوراتِ دینى را مراعات كند كه رعایت آنها خود زمینه اى قوى براى دورى از گناه و زشتى است . آرى كسى كه لباس سفید بپوشد، طبیعى است كه روى زمینِ آلوده و كثیف نمى نشیند.
قرآن بدنبال سفارش به نماز مى فرماید:
(إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَات )⁽³⁰⁾
همانا كارهاى شایسته ، گناهان را از بین مى برند.
پس نماز یك توبه عملى از گناهان گذشته است و خداوند با این آیه به گنهكار امید مى دهد كه اگر به كارهاى شایسته همچون نماز و عبادت روى بیاورد بدیهایش محو مى شود.

منبع:کتاب تفسیرنماز(از آقای قرائتی)

نویسنده:محمدرضا مینایی

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |